لبخند ماه

دیشب 

شعرهایم را 

رو به کوچه تکاندم

صبح 

کوچه بیقرار تو بود !

حمیدرضابیدخام

هیچوقت اهل تلافی نبوده ام. مخصوصا در قبال کسانی که برایم ارزشمندند. عصبانی ام کرد. سکوتش مرا به شدت آزار می داد. هر چه نوشتم خواند و به رو نیاورد. هر چه پیام فرستادم بی واسطه و با واسطه، بی محلی کرد. تیر آخر را زدم. گرفتن خودم و عاشقانه هایم از او. آدرس عوض شد. دیگر نبود. نمیتوانست باشد. کمی آرام شدم ولی همیشه اینچنین نمی ماند‌. سری به پیج اینستایش زدم. خصوصی کرده بود و این بدترین تلافی بود!

+ سنجاق شود به پاییزان

آنگاه که تورا از دست دادم، 

هردومان بازنده شدیم. 

من، چونکه تورا بیش از همه دوست میداشتم 

وتو، 

چون من آن بودم که تورا بیش از همه دوست میداشت. 

اما تو بازنده تر از منی 

چون من دیگری را دوست توانم داشت 

آنگونه که تورا دوست میداشتم. 

اما هرگز یافت نخواهد شد 

کسی که تورا چون من دوست بدارد...

ده سال پیش ارشد آموزش ریاضی قبول شدم. اکثر همکلاسی هامان دبیر ریاضی بودند. آقای کیا همان سال بازنشسته می شد و برای اساتیدمان جالب بود که ایشان با این موی سفید و ۳۰ سال خدمت در اموزش و پرورش دیگر فوق لیسانس را میخواهد چه کند. آقای کیا حکم پدر همه امان را داشت و همگی احترام خاصی برایش قائل بودیم. چند روز پیش یکی از دوستان در گروه تلگرامی امان اعلام کرد که آقای کیا حمله ی قلبی سختی را پشت سر گذاشته اند و حال خوبی اصلا ندارند و از ما خواست تلفنی جویای احوالش شویم. قصد این کار را داشتم ولی دیروز با تماس آقای کیا بسیار شرمنده شدم. با صدای بیمارگونه اش میگفت چرا آقای فلانی شماها رو نگران کرده؟ مانده بودم چه بگویم. واقعا مانند پدرمان دوستش داریم.

+ برای سلامتی همه ی بیماران صلواتی بفرستید

به مناسبت روز شعر و ادب فارسی و بزرگداشت استاد شهریار