فیلم شیدا را اوایل دوران دانشجویی ام دیده بودم. البته نه در سینما. از آن دست فیلمهای عاشقانه ای که تازه باب شده بود. آن زمان ویدیو کلوپها فیلمهای در حال اکران را که از روی پرده ی سینما با کیفیت بسیار پایین ضبط شده بود، کرایه می دادند. شبی ۱۰۰۰ تومان بود. با خواهرانم فیلم های شیدا، دو زن، قرمز و متولد ماه مهر را با این شیوه تماشا کردیم. انگار مجبور بودیم. نه کیفیت تصویر داشت و نه صدا و تا فردا شب که فیلم را باید تحویل می دادیم چندین بار هم تکراری میدیدیم. عجب روزگاری داشتیم. هفته ی گذشته شبکه ی نمایش، شیدا را پخش کرد و حس و حال آن دوران در ذهنم تداعی شد.
- يكشنبه ۷ مهر ۹۸
